مثبت‌گرایی سمی (واقع‌گرا ماندن در دنیایی با وسواس خوشبختی)

از شنیدن عباراتی چون «زمان همه‌چیز رو درست می‌کنه» یا «هر که در این بزم مقرب‌تر است جام بلا بیشترش می‌دهند» خسته شدید؟ وقتی به جمله «زندگی کن، بخند و عشق بورز» برمیخورید، پیش خودتان فکر می‌کنید، خوب پس تکلیف بقیه گزینه‌ها چه می‌شود؟ از لحظه‌ای که از خواب بیدار می‌شویم و با چشمان نیمه‌باز تلفن همراه‌مان را چک می‌کنیم، ذهن‌مان با جملات مثبت و انگیزشی ریز و درشت، از «فقط و فقط انرژی مثبت» گرفته تا «زندگی زیباست» بمباران می‌شود. آموخته‌ایم کلید خوشبختی، سرکوب کردن تمام انرژی‌های منفی در خود و یا دیگران است. آموخته‌ایم حتی وقتی بیماریم یا درگیر جدایی، سوگ و لبریز از احساساتی هستیم که منفی نام‌گذاری شده‌اند، نباید منفی‌باف و ناامید و دلسرد شویم. ولی با اینهمه مثبت‌گرایی چرا همگی مضطرب، غمگین و فرسوده هستیم؟ گودمن معتقد است قانون همیشه مثبت بودن و همیشه مثبت اندیشیدن یک شعار من‌درآوردی است. شعاری که انسان را رباتی همیشه مثبت‌اندیش فرض می‌کند که باید در همه‌چیز، به معنای واقعی کلمه همه‌چیز، نیمه پر لیوان را ببیند.